Τί θυμήθηκα τώρα; Είναι Αύγουστος ντάλα μεσημέρι, το αυγό ψήνεται άνετα στην άσφαλτο και από την απέναντι μονοκατοικία που μένει η κυρία Αρσενία- Θεός να τη συγχωράει- ακούγονται φωνές: Βοήθεια με κλέβουν, βοήθεια, βοήθεια… Αμάν λέω πάει η γιαγιά. Παίρνω το 100- το και το- και καβαλάω τα κάγκελα.

Η ανοιχτή πόρτα με τρομοκρατεί ακόμα περισσότερο. Μπουκάρω μέσα και βλέπω τη γιαγιά με ένα ωραίο δροσερό νυχτικό και φέτες αγγούρι στο κεφάλι ξαπλωμένη να απολαμβάνει το "Μιλάγκρος η ατίθαση πεταλούδα" στη διαπασών καθότι θεόκουφη. Έρχεται και η αστυνομία, λέω αφήστε τα: "Το και το την πατήσαμε…".

Τώρα είναι η εποχή του γείτονα. Με το που πηγαίνει ο πρωθυπουργός απέναντι ξεφυτρώνει και ένας τούρκικος μαχαλάς. Αλλά να παραδεχτούμε. Τούτα τα τελευταία σήριαλ που μας έρχονται με το κιλό και τα κανάλια άλλο που δεν θέλουν τέτοιες φθηνές παραγωγές. Υπομονή. Θα περάσει η κρίση και θα ξαναδούμε ελληνική παραγωγή.

Ως τότε εγώ θα βλέπω "Το νησί" και άμα θέλω φεγγάρι θα κοιτάω το ορίτζιναλ από το παράθυρο. Σιχτίρ…