Το Seven του facebook.

Tι απαγορεύεται να κάνεις για να μη πας κατευθείαν στην Κόλαση του web. Εφτά «δεν» , Βίβλος για τους νέους στο άθλημα.

Διότι τότε η υπαγόρευση από μυαλό προς δάχτυλα διαρκεί μια αιωνιότητα και ένα ποτήρι ακόμη. Και στη διαδρομή χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τσογλάνι, είναι η στιγμή που θα γράψεις όλα όσα εκείνα που αν ζούσες την εποχή της Ζαν ντ΄Αρκ δεν θα περίσσευε ούτε κολυμπηθρόξυλο για κείνην. Τέτοια πυρά θα την ζήλευαν όλες οι μάγισσες του Σάλεμ μαζί. Η αποφράδα σελίδα της ζωής σου θα είναι αυτή, ακόμη και να συνειδητοποιήσεις τι ασυναρτησίες γράφεις και να πατήσεις το άγιο Χ πάνω δεξιά, το social network μητρώο σου θα είναι πιο μαύρο και από κάρβουνο. Ή από σβηστή οθόνη (κατατρόμαξες παλιοφέισμπουκ τζάνκι, ε ; ).

Μετάφραση σε προκλητικά απλά ελληνικά : δεν απλώνουμε σε κοινή θέα την μια παπαριά μετά την άλλη μόνο και μόνο επειδή η πρώτη είχε 28 likes. Eνδέχεται οι επιδοκιμασίες να προέρχονται από μεγαλύτερους παπάρες και ο σκοπός του facebook είναι να εξελιχθούμε σε καλύτερους ανθρώπους για την κοινωνία και τον πράσινο πλανήτη, όχι σε αυτοκράτορα των ηλιθίων. Να μη σου διαφεύγει πως υπάρχει πάντα η πιθανότητα τα «like» να είναι δόλωμα για να πεις περισσότερα και βλακωδέστερα, υπάρχουν και κακοί άνθρωποι εκεί έξω που τριγυρνάνε ψάχνοντας τον Αλέκο Τζανετάκο † του fb για να περάσουν την ώρα τους ρίχνοντας e-σφαλιάρες. Τι θες δηλαδή ; Nα ακούς κάθε μέρα πίσω από την πλάτη σου χάχανα και «έλα Αλέκοοοο» ;

«Καλημέρα φίλοι μου, τώρα πίνω τον πρώτο καφέ, βρήκα και μια μαρμελάδα σμέουρα μούρλια, σε λίγο θα ταΐσω τα αγαπημένα μου γατιά, μετά θα πάω στη λαϊκή της γειτονιάς μου για βιολογικά νεροκάρδαμα και το μεσημέρι θα ανοίξω μια σπάνια Amstel pulse. Δείτε τι ωραία πέφτει η βροχή στο μπαλκόνι μου, δεξιά στο βάθος ακούγεται η θάλασσα αλλά τώρα έχει παράσιτα, το βράδυ θα φάω γιουφκάδες και μετά θα πάω να παίξω με τα αγαπημένα μου ανηψάκια, τον Χιούι και τον Ντιούι, να και οι φωτογραφίες τους».

Αυτό με μικρές ανεπαίσθητες παραλλαγές (μπορεί -για παράδειγμα- τα ανηψάκια να είναι ο Μάικ και ο Ντάικ, να μην ακούγεται η θάλασσα αλλά ο Πλιάτσικας και να φας τραχανά αντί γιουφκάδες το βράδυ) κάθε πρωί, κάθε μέρα, κάθε βδομάδα, κάθε μήνα. Who the fuck gives a damn ?

Στέλνεις friend request και εισπράττεις σιωπή. Μια μέρα, δυο, τρεις, πέντε. Να το καταπιείς λοιπόν σαν γενναίος, σαν έτοιμος από καιρό. Στα τσακίδια. Σιγά τη μαλάκω (ή το μαλάκα, μικρή σημασία έχει το φύλο όταν πρόκειται για απόρριψη) που θα πέσουμε και στα πόδια της για να γίνουμε το νούμερο 1.576 της. Μη σώσει και απαντήσει, η καργιόλα. Ψωριάρα του κερατά. Σιχαμένο ξίπασμα. Που έβαλε στη λίστα τον παπάρα τον Κ.Κ.Μοίρη με τις γυαλαμπούκες και το μαλλί σεμεδάκι και μένα με έχει στην απ’ έξω. Ούστ bitch ! Die hard ! (εντάξει, παρασύρθηκα)

Aν έστειλες αίτημα φιλίας στην Mόνικα – τι «ποια Μόνικα;» – να επιμείνεις μέχρι ένα χρόνο, αξίζει την ξεφτίλα. Αν είσαι γυναίκα και έστειλες στον Τζορτζ – τι «ποιόν Κλούνι;» – να επιμείνεις δυο. Ή μέχρι τα πρώτα σημάδια της βαριάς εμμηνόπαυσης.

Μούτσος ονομάζεται -το έχω πατενταρισμένο, μη τολμήσεις- αυτός που έβαλε στόχο της e-ζωής του να ανέβει σε έναν επώνυμο τοίχο, σαν τα σουπερφάστ ένα πράμα, εκείνα που γέμισαν με 5.000 επιβάτες και ναυπηγούν το Β, μετά το C και έχει ο Ζούκερμπεργκ και η λατινική αλφαβήτα. Αυτός ο τάλας λοιπόν με το που ανεβαίνει από την ανεμόσκαλα πάνω στο τάνκερ αρχίζει γονυπετής τα «like» δέκα φορές τη μέρα, σαν τα μουσλίμια στη Μέκκα. Αν ο ιμάμης του απευθύνει κάποια στιγμή το λόγο, αφού πάρει τρία υπογλώσσια για να γλιτώσει το χαρούμενο εγκεφαλικό κάνει αφίσα την απάντηση και την κολλάει ταπετσαρία στην κρεβατοκάμαρά του. Μετά βάζει στόχο ζωής να γίνει «αρχιμούτσος», να πλακώνεται δηλαδή στα μπινελίκια με εχθρούς του ιμάμη που επιβουλεύονται την αυθεντία του. Τoo fuckin’ pathetic.

Το λέω ορθά κοφτά και κυρίως λιτά. Είτε στον τοίχο μας, είτε σε άλλον τοίχο δεν πέφτουμε σαν τα λιγούρια πάνω σε όποιο θηλυκό περάσει (αν είναι να επιλέξεις, διάλεξε μια με ολόσωστες αναλογίες και επικέντρωσε τα σχόλια επάνω της). Το αντίθετο δείχνει κατωτερότητα, κακή ανατροφή, αγένεια και έλλειψη καλού γούστου. Οι κυρίες (και οι λιγότερο κυρίες, δεν θα το κάνουμε θέμα εδώ μέσα) επιβάλλεται να πέφτουν σαν τα κοράκια πάνω σε κάθε αρσενικό που εμφανίζεται, καθώς μια τέτοια συμπεριφορά μόνο ανωτερότητα, ευγενή ανατροφή και επάρκεια καλογουστιάς και αυτογνωσίας αποδεικνύει.

Μερικοί εναλλακτικοί καλλιτέχνες – ποιητές – εικαστικοί – φωτογράφοι – συγγραφείς- συνθέτες – σκηνοθέτες κ.λ.π.(όλα αυτά ταυτόχρονα σε ένα και μόνο θαυμαστό σώμα και μια μόνο ponytail) μπορούν κατ΄ εξαίρεση να παίζουν σε πολλούς τοίχους με πολλές ιέρειες της Δημουλά μαζί, μια για κάθε αξιοζήλευτη ιδιότητά τους.

Κανόνας πρώτος και απαράβατος, τον γράφω στο τέλος γιατί -αντίθετα με τις ανόητες love at first sight θεωρίες – η τελευταία εντύπωση μένει, ποτέ η πρώτη.

Σε τοίχο που δεν είσαι καλεσμένος, ή νιώθεις (με μια έκτη αίσθηση) πως είσαι ανεπιθύμητος, δεν πας ούτε για κατούρημα στη γωνία του. Πόσο μάλλον για να μιλήσεις. Oι ζόρικοι τοίχοι θέλουν και επιδέξια πληκτρολόγια. Εμπέδωσέ το και όλοι θα ζήσουν καλά γενναίε μου. Κι εσύ καλύτερα.