Αλήθεια πως φαντάζει αυτή η πληθώρα όλων αυτών των νέων «εξελιγμένων» και συνάμα ακαταλαβίστικων μεθόδων μάθησης στους γονείς; Στους ανθρώπους που απέκτησαν διαφορετικές αρχές Παιδείας, σε αυτούς που συνέδεσαν την επιστήμη με τις ανθρώπινες αξίες, στους ιδεολόγους, στους μαχητές, στους δημιουργούς, στους κριτές της Γνώσης;

Η Επιστήμη της Πληροφορικής ως σημείο αναφοράς όλων αυτών καινούργιων στοιχείων που απαρτίζουν το Νέο Σχολείο, οφείλει να προστατεύσει τα παιδιά μας μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα του ψηφιακού κόσμου. Όσο περισσότερο εισβάλλει στη ζωή μας η τεχνολογία, τόσο πιο δύσκολη είναι η εξεύρεση εναλλακτικών τρόπων χρήσης της. Η Πληροφορική οφείλει να διδάξει την ουσία, την προσφορά αλλά και τους κινδύνους των Νέων Τεχνολογιών που επιτάσσει η σύγχρονη Παγκόσμια κοινωνία σε μια Ελλάδα που έπεται των εξελίξεων.

Εν πρώτοις η ουσιαστική γνώση της δημιουργίας. Πως δημιουργούνται – υλοποιούνται όλα αυτά όπου καλούνται τα παιδιά να χρησιμοποιήσουν και να εντάξουν στην καθημερινότητά τους;

Η διερεύνηση του τρόπου με τον οποίο ο άνθρωπος διατυπώνει συλλογισμούς, η κριτική σκέψη, η φαντασία, η ικανότητα επίλυσης προβλημάτων, είναι βασικές συνιστώσες της αλγοριθμικής σκέψης, της σκέψης που επιβάλλετε να αποκτήσει ο κάθε μαθητής μπροστά σε ένα αυτοματοποιημένο σύστημα μάθησης. Δυστυχώς, το Νέο Σχολείο τείνει να μεταλλαχθεί σε ένα αυτοματοποιημένο σύστημα μάθησης όπου θα απουσιάζει η Επιστήμη της Πληροφορικής από τα μαθήματα βασικής Παιδείας, ενώ ταυτόχρονα θα περιορίζει τους μαθητές σε παθητικούς δέκτες – χρήστες νέων τεχνολογιών και διαδικτύου, αφού θα μπορούν να αποφοιτούν χωρίς να έχουν διδαχθεί ούτε μια ώρα της επιστήμης που επί το πλείστον χειρίζονται.

Δεύτερο και εξίσου σημαντικό κομμάτι είναι η «Ηλεκτρονική Μάθηση...!!» vs «δασκάλου».

Υπερπληροφόρηση, η νέα ασθένεια που εκδηλώνεται στον ολοένα αυξανόμενο ψηφιακό κόσμο του διαδικτύου και επικοινωνίας και που θα αρχίσει να μεταδίδεται με πολύ γοργούς ρυθμούς και στην σχολική ζωή. Κάποιος έλεγε ότι η εκπαίδευση δημιούργησε έναν τεράστιο αριθμό ανθρώπων ικανών να διαβάζουν, αλλά ανίκανων να ξεχωρίζουν τι αξίζει να διαβασθεί και κάπου ο Πλάτων είπε: «Το ένα σκέλος της γνώσης είναι να ξέρεις ποιά είναι τα πράγματα που δεν αξίζουν να τα μάθεις».

Ο δάσκαλος της Πληροφορικής είναι ο μόνος ικανός να διδάξει τους μαθητές του ψηφιακού σχολείου την ικανότητα να γνωρίζουν τι δεν αξίζει να διαβασθεί σε αυτόν τον συνεχιζόμενο καταιγισμό πληροφοριών που δέχονται.

Στην πράξη, η πολιτική ένα σαφή, ξεκάθαρο στόχο έχει. Την ελάττωση του ανθρωπίνου παράγοντα, του «δασκάλου», ως παράγοντα κόστους και την υποκατάσταση αυτού με τα ηλεκτρονικά μέσα «διάχυτης γνώσης». Σημειωτέον ότι για τις δαπάνες των τελευταίων από την μια μεριά θα καμαρώνει, ενώ για την κατεύθυνση τους δεν θα γίνεται λόγος, αρκεί η «διαφάνεια»!.

Εμείς οι δάσκαλοι της Πληροφορικής χτυπάμε το καμπανάκι του κινδύνου. Σχολείο χωρίς δάσκαλο δεν υπάρχει!

Ψηφιακό σχολείο χωρίς Πληροφορική δεν γίνεται.

Αγωνιούμε λοιπόν, πολεμάμε για το καλύτερο, όπως μπορούμε, με ότι έχουμε…. γεμάτοι ελπίδες ! Για να μην νιώθουμε συμμέτοχοι σε αυτά που θα συμβούν!

Πηγή

blogingr.blogspot.com