CLIKare: Γιατί λέμε ψέματα;

30 Ιουλίου 2013

Γιατί λέμε ψέματα;

6:47 μ.μ. | Αναρτήθηκε από Giorgio | Επεξεργασία ανάρτησης

Μικρά, μεγάλα, σημαντικά, ασήμαντα, αθώα… είναι μερικά από τα επίθετα με τα οποία μπορούμε να προσδιορίσουμε ένα ψέμα. Η απάντηση στην ερώτηση γιατί λέμε ψέματα είναι περίπλοκη.

Πολλές φορές αναγκαζόμαστε να πούμε ψέματα διότι η αλήθεια μπορεί να μας ενοχλεί, να μας φέρνει σε άβολη στιγμή ή ακόμα να πληγώνει τους γύρω μας…
Όλοι σίγουρα για να αποφύγουμε μια βραδινή έξοδο έχουμε επικαλεστεί ψεύτικη αδιαθεσία ή κούραση, ενώ όταν θέλουμε να αποφύγουμε κάποιον στο τηλέφωνο λέμε με να του πουν «Δεν είμαι εδώ». Άλλα αθώα καθημερινά ψεματάκια: «Ναι, φυσικά και σου πάει αυτή η μπλούζα» για να μην δυσαρεστήσουμε κάποιον ή για να μη θυμώσει μαζί μας το πρόσωπο που μας περιμένει στο ραντεβού: «Σου λέω, σε πέντε λεπτά θα είμαι εκεί».
Τι φταίει;
Τι είναι, όμως, αυτό που μας κάνει τελικά να λέμε ψέματα, ενώ γνωρίζουμε ότι κάτι τέτοιο είναι λάθος και ότι πιθανώς να υποστούμε δυσάρεστες συνέπειες από τους γύρω μας όταν μαθευτεί η αλήθεια; Ένας προφανής λόγος για τον οποίον λέμε ψέματα είναι ότι είναι εύκολο. Ειδικά αν το ψέμα είναι μικρό, αθώο, δεν επιφέρει συνέπειες αν αποκαλυφθεί ή οι συνέπειες είναι ασήμαντες, είναι πολύ πιο εύκολο να πούμε ένα γρήγορο, «εύπεπτο» ψέμα, από το να δίνουμε εξηγήσεις που πιθανώς να μην αρέσουν ή ακόμα και να μην γίνουν πιστευτές.
Ένας βαθύτερος λόγος, όμως, βρίσκει τις ρίζες του στην κουλτούρα μας, η οποία, όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται, διδάσκει τα παιδιά από πολύ μικρή ηλικία να λένε μικρά -«λευκά»- ψέματα. Η ψυχίατρος Gail Saltz, του Presbyterian Hospital της Νέας Υόρκης παρατηρεί συνεχώς γονείς να λένε στα παιδιά τους «πες στην θεία πόσο ωραία είναι σήμερα» ή «πες στην γιαγιά πόσο πολύ την αγαπάς». Όσο αθώο, ακόμα και χαριτωμένο, ακούγεται αυτό όταν τα παιδιά είναι μικρά, μεγαλώνοντας αυτά μαθαίνουν να χρησιμοποιούν τέτοιες συναισθηματικά φορτισμένες εκφράσεις για να εκμεταλλεύονται προς όφελός τους καταστάσεις.
Ο καθηγητής ψυχολογίας του Πανεπιστημίου New England, στο Μέιν των ΗΠΑ, δρ. David L. Smith υποστηρίζει ότι η τάση να λέμε ψέματα είναι «ένα πολύ φυσικό ανθρώπινο χαρακτηριστικό». «Το ψέμα σου επιτρέπει να χειραγωγείς τον τρόπο με τον οποίον θέλεις να σε βλέπουν οι άλλοι», συνεχίζει ο δρ. Smith, εξηγώντας ότι οι περισσότεροι άνθρωποι λέμε ψέματα επειδή επιδιώκουμε με αυτά να δείχνουμε καλύτεροι, σπουδαιότεροι, πιο αρεστοί από όσο πιστεύουμε ότι είμαστε. Η ανάγκη, λοιπόν, θετικής ένταξης στο κοινωνικό σύνολο, στον χώρο εργασίας μας, στις διαπροσωπικές μας σχέσεις, είναι ένας ακόμα λόγος για τον οποίον λέμε ψέματα.
Το ερώτημα, τελικά, που γεννάται είναι «υπάρχει σωτηρία από το ψέμα;». Μπορεί -ή χρειάζεται ή πρέπει- κανείς που συνηθίζει να λέει συχνά μεγάλα ή μικρά ψέματα να… συνέλθει; Οι ψυχολόγοι κάνουν διαχωρισμό ανάμεσα στα άτομα που ψεύδονται για να γίνουν αρεστά και στους παθολογικούς ψεύτες, εξηγώντας πάντως ότι και στις δύο περιπτώσεις υπάρχουν ελπίδες «διόρθωσης», εφόσον φυσικά το άτομο το επιθυμεί. Όπως λέει, «ένας άνθρωπος που ψεύδεται κατά σύστημα επειδή αισθάνεται την ανάγκη να εντυπωσιάζει τους άλλους και να γίνεται αρεστός, θα μπορούσε να περιορίσει αυτή τη συμπεριφορά αν κατάφερνε να βασίσει την αυτοεκτίμησή του σε λιγότερο θεαματικά, αλλά πιο αυθεντικά ερείσματα. Κι αυτό είναι κάτι που η ψυχοθεραπεία ή η αλληλεπίδρασή του με τους άλλους μπορεί να του διδάξει.
Στον αντίποδα, άνθρωποι με παθολογική οργάνωση του χαρακτήρα, όπως οι ψυχοπαθητικοί, είναι πολύ πιο δύσκολο να εκπαιδευτούν στη φιλαλήθεια. Όμως σε τέτοιες περιπτώσεις οι μειονεξίες είναι βαθύτερες και διαχέονται σε όλη τη συναισθηματική και κοινωνική έκφραση, ενώ υποστηρίζεται ότι έχουν και οργανικό υπόβαθρο.»
Το αποτέλεσμα σε κάθε περίπτωση είναι το ίδιο και το εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο ο Νίτσε, στην περί ψέματος φιλοσοφία του: «Δεν με ενοχλεί που μου είπες ψέματα, με ενοχλεί που από εδώ και πέρα δεν μπορώ να σε πιστεύω». Ο ίδιος φόβος της απόρριψης και έλλειψης εμπιστοσύνης από τους γύρω μας είναι τελικά το μόνο που μπορεί να μας «σώσει» από το να… μην λέμε ψέματα.

Πηγή..bemary.com